گـاهــی نمـی دانــی """از دسـت داده ای... یـــا ، از دسـت رفـــتـه ای...

چه حال مضخرفیه!!!

پشت چراغ قرمز

پسرکی با چشمان معصوم  و دستانی کوچک گفت :

چسب زخم نمی خواهید ؟

پنچ تا  ، صد تومن  ،

             آهی کشیدم و با خود گفتم :

             تمام چسب زخم هایت  را هم که بخرم ،

               نه زخم های من خوب می شود نه زخم های تو ............

صفر را بستند
تا ما به بیرون زنگ نزنیم
از شما چه پنهان
ما از درون زنگ زدیم!!!

فرشته کوچولوی راستی راستیه ها! شک نکنید!

در نگاهت ...
هزار مزرعه ی خشخاش تازه هست ...
آدم
       به نگاهت
                  معتاد مي شود...

کفش های کهنه را دور نیندازیم.شاید یک روز به کوچه های قدیمی برگردیم ...

بنازم به بزرگیت مادر" که وقتی غذا سر سفره کم بیاد
اولین کسی که از اون غذا دوس نداره خودتی.

       مادران دنیا" روزتان مبارک

دلگیر نشو از آدما، نیش زدن طبیعت شونه!

سال هاست که به هوای بارانی میگن: خراب...

آن که دندان داد

                   آنــــقدر نان نداد

          تا

                     او جــان داد....

صبركن سهراب!
گفته بودى قايقى خواهى ساخت. . .
قايقت جادارد؟
من هم ازهمهمه ي اهل زمين دلگيرم!!

وقتی سکوت خدا را در برابر راز و نیازت دیدی، نگو خدا با من
قهر است! او به تمام کائنات فرمان سکوت داده تا حرف تو را بشنود،

پس حرف دلت را بزن

دیروز
ما زندگی رو به بازی گرفتیم
امروز, او ما را..
فردا...؟

تنها دلیلی که باعث میشود یک نفر از تو متنفر باشد،

اینست که می‌خواهد دقیقاً مثل تو باشد.

درخت دلتنگ تبر شد"
وقتی پرنده ها سیمهای برق را به شاخه هاى درخت ترجیح دادند!

در این دنیا چه رنجی ‌می‌کشد

آنکس که انسان است و از احساس سرشار…

خیلی وقته دیگه زندگی خوش نمیگذره …

فقط داره میگذره…

وقتی صدای خرد شدنت زیر پای عابرها، قشنگ ترین صدای پاییزه،

دیگه چه فرقی میکنه برگ سبز کدامین درخت بودی …

من به تو خندیدم

چون که می دانستم.....

ادامه را بزنید...

تمام مزرعه کافر صدایش می زدند ، گل آفتابگردان کوچکی که عاشق باران شده بود .

واینست پاداش عاشق در دیار ما...

       دقت کردین !؟

                       دل میگه آره، تجربه میگه خفه…!

کودکی که میداند ،
دستان پینه بسته پدرش و گریه های مادرش از بی پولیست؛
در مدرسه چطور بنویسد: علم از ثروت بهتر است؟

گاه پرندگان آنقدر سرگرم دانه چیدن می شوند

که پرواز را فراموش و آسمان را از یاد می برند.

گاهی پرتاب سنگی کوچک یاد آور پرواز و آسمان است …

اسم قاشق را گذاشتی قطار...هواپیم...کشتی...تا یک لقمه بیشتر بخورم...
یادت هست مادر؟
شدی خلبان ، ملوان ، لوکوموتیوران و . . .
میگفتی بخور تا بزرگ بشی . . .
و من عادت کردم که هر چیزی را بدون اینکه دوست داشته باشم قورت بدهم . . .
حتی بغض های نترکیده ام را

اکثر عبادات ما عادت است

به بی عادتی کاش عادت کنیم...

از ماجرای عشق

روسفید بیرون آمدند

موهایم...

در عجبم
از سیب خوردنِ مان
که از آن فقط ” چوبش ” باقی می ماند.
مگر این همه چــــــوب که خوردیم
از یک سیــــب…..شروع نشد !؟